หมามันโง่ !!

มีเรื่องเล่าว่า … มีพระองค์หนึ่ง ชอบทำอะไรแปลกๆ
วันหนึ่ง … พวกกรุงเทพฯ เอากฐินไปทอดที่วัด จัดงานกันใหญ่โต
มีหนัง มีลิเก มีดนตรี ผู้คนแห่กันมามืดฟ้ามัวดินก่อนทอดกฐิน
ผู้คนมาร่วมกันเต็มศาลาหลวงพ่อเรียกเด็กวัดมา …
บอกให้ไปเอาเนื้อจาก โรงครัวมาก้อนหนึ่ง แล้วเอาเชือกมาด้วย
หลวงพ่อจัดการ เอาเนื้อผูกติดกับหลังหมา ผูกเสร็จ ก็ปล่อยหมา
หมาเห็นเนื้ออยู่บนหลัง ก็ไล่งับ

พอหัวโดดงับ ตัวก็ขยับหนี
เพราะหมามันกัดหลังตัวเองไม่ถึง
ยิ่งโดดงับเร็ว ก้อนเนื้อ ก็หนีเร็ว โดดไม่หยุด เนื้อก็หนีไม่หยุด
น่าสงสารหมามาก
หมาโดดอยู่นาน งับเท่าไหร่ เนื้อก็ไม่เข้าปากสักที
ผู้คนบนศาลาพากันหัวเราะชอบใจ
หัวเราะเยาะหมาว่า ทำไมมันถึงโง่ยังงี้
ไล่งับจะกินเนื้อ ที่ตัวเองไม่มีทางไล่ตามทัน ตลอดชีวิต
หลวงพ่อมองดูด้วยความสนุกสนานจนหนำใจแล้ว

ก็แก้เชือกออกจากหลังหมา แล้วหันมาพูดกับ ญาติโยมว่า
มนุษย์เรา … มีความรู้สึกว่า ตัวเองพร่อง ตัวเองยังไม่เต็ม
ต้องเติมตลอดเวลา เติมไม่หยุด เพื่อให้ตัวเองเต็ม
เราอยากสวย อยากทันสมัย ไปหาซื้อเสื้อผ้าที่สวยที่สุดใส่
ดีใจได้ เดือนเดียว มีรุ่นใหม่ออกมาอีกแล้ว สวยกว่า ทันสมัยกว่า
อยากได้ โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่
ซื้อเสร็จ 3 เดือน รุ่นใหม่ก็โผล่มาอีกแล้ว
ซื้อคอมพิวเตอร์ทันสมัยที่สุด 2 เดือนต่อมา
มีรุ่นใหม่กว่าออกมา ของเราตกรุ่น
เราต้องก้มหน้าก้มตา ทำงานทั้งวัน ทั้งคืน
หาเงินมา เพื่อมาทำให้ตัวเองทันสมัย
ซื้อเสื้อผ้าใหม่ มือถือใหม่ คอมพิวเตอร์ใหม่ รถยนต์คันใหม่
เหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส เพื่อไม่ให้ตัวเองตกรุ่น
ปัจจุบัน… เรา กำลังไล่งับความทันสมัย
เหมือนหมาที่ไล่งับเนื้อบนหลังของมัน

ทั้งที่รู้ว่า ต่อให้ไล่งับทั้งชีวิต ก็ไม่มีทางตามทัน
น่าสงสารไหม ! โยม
คนเต็มศาลา … เมื่อกี้หัวเราะครึกครื้น
ด่าว่า “หมามันโง่” ตอนนี้เงียบสนิท เหมือนไม่มีคนอยู่

ไม่รู้ว่า กำลังสงสารหมา หรือ กำลังทบทวน “ความโง่ตัวเอง”